Na zachód od Piazza Venezia
Via del Plebiscito odchodząca na zachód od Piazza Venezia to ciemna, dość ponura arteria z nieustannymi zatorami. Około 300 m dalej, przy północnej stronie Piazza dei Gesu, stoi ciemnoszary rozsypujący się olbrzymi gmach Palazzo Altieri. W swoim czasie sądzono, że podobnie jak w przypadku Złotego Domu Nerona trzeba będzie wyburzyć pół miasta pod jego budowę. Jednakże papież z rodu Altieri, Klemens X w akcie miłosierdzia wkomponował w pałac dom starej kobiety, która odmówiła przeprowadzki; zostały po tym domu trzy lufciki tuż nad parterowymi oknami, o trzy rzędy na lewo od wejścia.
Nad samym placem (na którym, nawiasem mówiąc, panują podobno największe przeciągi w całym Rzymie) króluje II Gesu (codz. 6.00-12.30 i 16.00-19.30), kościół barokowy typowy dla kontrreformacji i zakonu jezuitów: wysoki, szeroki, jedno-nawowy, z olbrzymią kopułą na przecięciu nawy z transeptem idealny dla dużych, podekscytowanych tłumów, które pragnęli przyciągnąć jezuici. Budowla ta posłużyła za model kościołów jezuickich na terenie całej Europy. Twórcą fasady był Giacomo della Porta, a wnętrza Vignola. Dziś nadal przychodzi tu sporo wiernych. Kościół słynie ze swego ogromu (we wschodniej części transeptu największy blok kamienny na świecie) i bogactwa wystroju (słowo „przepych” byłoby eufemizmem) z malowidłami Baciccii na kopule oraz zmyślnym iluzjonistycznym plafonem z kłębowiskiem ciał, które zdają się wyskakiwać z ram; falującą draperią i stiukowy-mi aniołami wyglądającymi jak nietoperze.
Dalej na zachód Corso Vittorio Emanuele wychodzi na Largo di Torre Argentina, spory plac z obłędnym ruchem ulicznym krążącym wokół czterech świątyń z czasów republiki, obecnie zamieszkałych przez koty i zamkniętych dla publiczności. Nie ma tu wiele do oglądania, lecz po drugiej stronie placu znajduje się Teatro Argentina, gdzie w 1816 r. odbyła się premiera Cyrulika sewilskiego Rossiniego — pierwszego wieczoru artysta został wygwizdany i musiał schronić się w sąsiedniej cukierni Bemasconiego. W wybudowanym w 1731 r. teatrze nadal wystawia się większość spektakli operowych w Rzymie.