POWSTANIE MIAST-PAŃSTW

POWSTANIE MIAST-PAŃSTW

Karol Andegaweński, brat króla Francji Ludwika IX. pokonał spadkobierców Fryderyka II w południowych Włoszech i jako nagrodę otrzymał od papieża Neapol i Sycylię. Jego twarde rządy doprowadziły ostatecznie do powstania w wielkanocny poniedziałek 1282 r.. buntu nazwanego później nieszporami sycylijskimi, gdyż około 2000 żołnierzy wojsk okupacyjnych zostało zamordowanych w Palermo na dźwięk dzwonów wzywających na niespory. Przez następne dwadzieścia lat Francuzi byli w stanie wojny z Piotrem Aragońskim. który zajął Sycylię a następnie zamierzył się na południowe Włochy.

O ile cesarstwo było w defensywie, o wiele gorzej przedstawiał się stan papiestwa. Wiedząc, że potęga militarna i finansowa papieża jest nikła, król Francji Filip posłał swe wojska, by zajęły jego letnią rezydencję, wystawiając starca na upokorzenie. Bonifacy zmarł w przeciągu kilku tygodni: jego francuski następca. Klemens V. wkrótce siedzibę papiestwa przeniósł do Awinionu

Malejącej władzy wielkich potęg towarzyszyła rosnąca autonomia miast. W 1300 r. od środkowych Włoch do północnego krańca półwyspu ciągnął się szeroki pas około trzystu praktycznie niezależnych miast-państw. W połowie stulecia liczba ludności Europy została zdziesiątkowana przez czarną śmierć — sprowadzoną na kontynent na genueńskim statku powracającym z Morza Czarnego — lecz miasta-państwa przetrwały, i rozwinęły całkowicie odmienną od feudalnych stosunków pomiędzy panem a wasalem koncepcję obywatelstwa. Pod koniec XIV wieku bogatsze i bardziej wpływowe państwa wchłonęły mniejsze ośrodki, a cztery wysunęły się zdecydowanie na pierwszy plan. Były to: Genua (kontrolująca wybrzeże liguryjskie), Florencja (władająca Toskanią). Mediolan, w którego sferze wpływów znajdowała się Lombardia i duże obszary środkowych Włoch . oraz Wenecja. Mniejsze księstwa, takie jak Mantua czy Ferrara, utrzymywały armie najemne i zabezpieczały się przed atakami wznosząc pałace-fortece nie do zdobycia.

Nieustanne walki pomiędzy klasami posiadającymi skłoniły obywateli do przyjęcia władzy zwierzchniej jednego signore. aby położyć kres rozlewowi krwi pomiędzy zwalczającymi się klanami. Rozwinęła się despotyczna forma rządów, usankcjonowana oficjalnymi tytułami nadawanymi przez cesarza lub papieża, i w XV w, większość miast-panstw znajdowała się już pod zwierzchnością książęcą, a nie republikańską. Na południu podzielonego półwyspu znajdowało się Królestwo Neapolu; Państwo Kościelne rozciągało się od Rzymu do dzisiejszej Marchii. Umbrii i Romanii; Siena. Florencja. Modena, Mantua i Ferrara były niepodległymi państwami, podobnie jak Księstwo Mediolanu oraz morskie republiki Wenecji i Genui, z takimi niezależnymi enklawami, jak Lukka czy Rimini.

Handlowe, świeckie miasta-państwa z okresu późnego średniowiecza stały się podatnym gruntem dla Renesansu, gdy miejscy przedsiębiorcy (tacy jak Medyceusze) i jedynowładcy (tacy jak Federico da Montefeltro) finansowali ku swej własnej chwale dzieła architektury, malarstwa i rzeźby. Był to również okres, w którym dialekt toskański — język Dantego, Petrarki i Boccaccia — stał się językiem literackim Włoch, by później przejąć funkcję oficjalnego języka mówionego w kraju.

W połowie XV w. pięć najpotężniejszych państw — Neapol, papiestwo, Mediolan oraz republiki Wenecji i Florencji — zawarły niepisaną umowę o podtrzymywanie ówczesnej równowagi sił. 0 ile jednak równowaga ta została zachowana na terenie kraju, historia każdego z niezależnych państw włoskich była uwikłana w działania polityczne innych krajów europejskich.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *