INTERWENCJA HISZPAŃSKA I FRANCUSKA

INTERWENCJA HISZPAŃSKA I FRANCUSKA

Do nieuniknionej katastrofy doszło wreszcie, gdy jedno z państw włoskich wystąpiło do potężniejszego mocarstwa z prośbą o pomoc w walce z jednym z krajowych rywali. W 1494 r„ na żądanie księcia Mediolanu, król Francji Karol VIII wyruszył na południe, aby ponownie wysunąć zadawnione roszczenia Andegawenów do Królestwa Neapolu. Spełniwszy swą misję, Karol pozostał w Neapolu jeszcze przez trzy miesiące, aby powrócić do Francji; królestwo przeszło w ręce Ferdynanda II Aragońskiego, przyszłego władcy całej Hiszpanii.

Osobą, która naprawdę zaprowadziła rządy hiszpańskie we Włoszech był Karol V (1500-1558), Habsburg który w przeciągu trzech lat od odziedziczenia tronu austriackiego i hiszpańskiego drogą przekupstwa zapewnił sobie również koronę Świętego Cesarstwa Rzymskiego. W 1527 r. wojska cesarskie zdobyły Rzym i klęskę tę interpretowano jako dopust boży przeciw zdezorganizowanym i rozwiązłym Włochom. Pewne kłopoty sprawiali cesarzowi Francuzi, lecz zostali pobici pod Pawią w 1526 r. i pod Neapolem w 1529 r. W ramach zawartego w 1559 r. traktatu z Cateau-Cambresis Hiszpania otrzymała Sycylię. Neapol. Sardynię. Księstwo Mediolanu i niektóre twierdze toskańskie, aby żelazną ręką kierować włoską sceną polityczną przez następne 150 lat. Pozostałe mniejsze państwa stały się satelitami zwierzchności hiszpańskiej lub francuskiej; tylko papiestwo i Wenecja zachowały niepodległość.

Problemy społeczne i gospodarcze były równie gwałtowne jak zamieszki polityczne. Podczas gdy papiestwo zwalczało rozprzestrzenianie się reformacji w północnej Europie, główne ośrodki wytwórstwa i handlu musiały dostosować się do nowej sytuacji wynikłej z otwarcia się szlaków handlowych na Oceanach Atlantyckim i Indyjskim — odkrycia zamorskie oznaczały, że północne Włochy znajdowały się coraz bardziej obok głównego nurtu rozwoju ekonomicznego. Recesja gospodarcza w połowie XVI w. skłoniła bogatych kupców weneckich i florenckich do inwestowania w ziemię, a nie w przedsiębiorstwa, natomiast na południu wysokie podatki i represyjne reżimy feudalne doprowadziły do rozkwitu partyzantki, a nawet do tworzenia się oddziałów milicji chłopskiej — opór ten został jednak brutalnie stłumiony przez Hiszpanów.

W XVII w. w życiu politycznym Włoch nastąpił kryzys, gdyż pole manewru pomiędzy papiestwem a władzami kolonialnymi było niewielkie. Hiszpanie ostatecznie utracili kontrolę nad Italią z początkiem XVIII w., gdy w rezultacie wojny sukcesyjnej hiszpańskiej Lombardia. Mantua. Neapol i Sardynia przeszły we władanie Austrii. W rezultacie machinacji wielkich mocarstw układy koalicyjne zmieniały się w pierwszej połowie stulecia jak w kalejdoskopie. Piemont, którym rządził książę sabaudzki, Wiktor Amadeusz II, został w 1720 r. zmuszony do oddania Sycylii Austriakom w zamian za Sardynię. W 1734 r. Neapol i Sycylia przeszły w ręce hiszpańskich Burbonów. a trzy lata później, po wymarciu rodu Medyceuszów, dynastia loretańska zyskała Toskanię.

Stosunkowo oświecone panowanie Burbonów na południu nie powstrzymało gospodarczej polaryzacji społeczeństwa, lecz państwa północne rozwijały się pod inteligentną, choć autokratyczną władzą Marii Teresy Austriaczki (1740-80) i jej syna Józefa II (1780-92), którzy przygotowali grunt pod wczesne uprzemysłowienie. Błyskawiczne zmiany zaszły w kwietniu 1796 r.. gdy francuskie wojska Napoleona dokonały inwazji na północne Włochy. W przeciągu kilku lat Francuzi zostali wyparci, lecz w 1810 r. Napoleon zawładnął całym półwyspem, a jego kukiełkowe reżimy przetrwały tutaj aż do bitwy pod Waterloo. Władza napoleońska spowodowała głębokie przeobrażenia, zmniejszając wpływy papiestwa, reformując feudalne prawa własności ziemi i wprowadzając we Włoszech rządy przedstawicielskie. Powstały obieralne zgromadzenia oparte na wzorach francuskich, co dało wyłaniającej się klasie średniej okazję do politycznej debaty i działania.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *