ZJEDNOCZENIE
Upadek Napoleona doprowadził do Traktatu Wiedeńskiego z 1815 r.. na mocy którego Austriacy przywrócili do władzy dawne klasy rządzące. Kanclerz Austrii Metternich robił co mógł. aby podzielić naród i osłabić dążenia zjednoczeniowe, a jednak lata 1820-1849 były okresem rewolucyjnym. Powstania rozpoczęły się od Sycylii. Neapolu i Piemontu, gdy król Ferdynand podjął działania, które ograniczyły wolność osobistą i doprowadziły do ruiny wielu rolników. Powstańcza armia szybko zdobyła powszechne poparcie na Sycylii i wymusiła kilka ustępstw, lecz wojska austriackie wezwane na pomoc przez Ferdynanda stłumiły rewolucję. Na północy uciążliwe prawa wprowadzone przez Wiktora Emanuela I w Królestwie Piemontu wywołały protesty studenckie i bunty wojskowe w Turynie. Wiktor Emanuel abdykował na rzecz swego brata Karola Feliksa i jego syna Karola Alberta; ten ostatni początkowo udzielił pewnego wsparcia radykałom, na co Karol Feliks wezwał Austriaków, i tysiące rewolucjonistów zostało skazanych na wygnanie. Karol Albert został królem Piemontu w 1831 r. Był on niewątpliwym bigotem w dodatku podstępnym, czego dowodzi fakt. że po przejęciu tronu sprzeniewierzył się dawnemu radykalizmowi i zawarł przymierze z Austriakami.
W 1831 r. nastąpiły kolejne powstania w Parmie, Modenie. państwie kościelnym, na Sycylii i w Neapolu. Brak koordynacji działań powstańców oraz zapał, z jakim interweniowały wojska austriackie i papieskie przyczyniły się do szybkiego upadku rewolucji, lecz mimo niepowodzeń duch buntu rozprzestrzeniał się.
Insurekcje wywarły głęboki wpływ na osobę Giuseppe Mazziniego. Aresztowany w 1827 r. jako członek tajnej organizacji karbonariuszy i więziony przez trzy miesiące w 1830 r„ sformułował swoją własną ideologię polityczną i po zwolnieniu założył ugrupowanie „Młode Włochy”. Wśród zafascynowanych ideałami „Młodych Włoch” znalazł się Giuseppe Garibaldi, który miał wkrótce odegrać główną rolę w Risorgimento. jak nazwano ruch reformatorsko-zjednoczeniowy.
Nieudane zbiory w 1846 i 1847 r. stały się przyczyną powszechnego głodu i epidemie cholery. Na Sycylii rzesza chłopów pomaszerowała na stolicę, paląc kartoteki kas pożyczkowych, dewastując nieruchomości i uwalniając więźniów. Umiarkowani rewolucjoniści z klas średnich i wyższych, zaniepokojeni rozruchami. utworzyli rząd sprawujący kontrolę nad powstaniem, lecz w 1848 r. spełniły się cele separatystów sycylijskich. Walki rozprzestrzeniły się na Neapol, gdzie Ferdynand II poszedł na tymczasowe ustępstwa, lecz rok później odzyskał Sycylię. W tym samym okresie doszło do poważnych zamieszek w Toskanii. Piemoncie i Państwie Kościelnym. Władcy opuszczali swe księstwa, a Karol Albert ponownie zmienił kurs po utracie władzy przez Metternicha — nadał swym poddanym konstytucję i wypowiedział wojnę Austrii. W Rzymie papież zbiegł przed tumultem, a Mazzini stał się postacią numer jeden w republikańskim triumwiracie, który stanął na czele miasta w 1849 r. (Garibaldi zajął się obronnością).
Żadne z powstań nie utrzymało się długo. Dwadzieścia tysięcy rewolucjonistów wygnano z Rzymu, po klęskach militarnych zadanych przez Austriaków. Karol Albert abdykował na rzecz swego syna Wiktora Emanuela II a do Toskanii, Modeny i Parmy powrócili tamtejsi książęta. Jedyną rzeczą, która przetrwała, była konstytucja piemoncka, która w szóstym dziesięcioleciu XIX w. przyciągnęła do tego kosmopolitycznego państwa wielu uchodźców.