Prato
PRATO jest głównym miastem włókienniczym Włoch — rolę tę pełni od wczesnego średniowiecza. Sam ten fakt nie jest zapewne zbyt zachęcający, lecz długoletni dostatek miasta oraz wpływy florenckie pozostawiły po sobie piękną schedę w postaci budynków i sztuki, łącznie z najbardziej fascynującym cyklem fresków Filippa Lippi.
Centro Storico pozostaje otoczone sześciokątem murów, dzięki czemu orientacja w terenie jest dziecinnie prosta. Autobusy z Florencji przyjeżdżają bezpośrednio na Piazza del Duomo. Z dworca kolejowego idzie się przez most Ponte della Vittoria na wprost placu, a viale Vittorio Veneto prowadzi do murów. Idąc prosto (obok rzeźby Henry Moorea), dociera się do Castello dlmperatore w stylu normańskim (pn., wt. i czw.-sb. 9.00-12.00 i 16.00-19.00), postawionego w XIII w. przez cesarza Fryderyka II. Zamek został w dużym stopniu przebudowany (latem na dziedzińcu odbywają się koncerty), lecz można pospacerować się po obwałowaniach, z których rozciągają się widoki na stare miasto i przedmieścia przemysłowe. W najbliższym sąsiedztwie zamku jest znany zabytek renesansowy w Prato, wybudowany przez Giuliana Sangallo kościół Santa Maria delle Carceri (zamkn. 12.00-16.30). Widać tu silne wpływy kaplicy Strozzich Brunelleschiego, a dekoracja robi ukłon w stronę stylu romańskiego (i katedry w Prato) pasami zielonego i białego marmuru. Wnętrzu nadaje lekkości fryz Andrei della Robbia. Za kościołem, na via Cairoli, biuro AAST ma plany miasta i udziela informacji na temat licznych letnich imprez kulturalnych.
Piazza del Duomo, trzy lub cztery przecznice dalej w stronę centrum, stanowi efektowne tło dla pizańsko-romańskiej fasady Duomo (zamkn. 12.00-16.00), chlubiącej się terakotą Andrei della Robbia (nad portalem) oraz zewnętrzną amboną— na rogu— zaprojektowaną przez Donatella i Michelozza. We wnętrzu są trzy ważne freski. W kaplicy zaraz na lewo od wejścia jest malowidło j Agnola Gaddi Legenda o św. przepasce (1392-95); przepaskę wręczyła Maryja Panna Tomaszowi (który wątpił tym razem w Jej Wniebowzięcie), a następnie została ona sprowadzona do Prato z Ziemi Świętej w XII stuleciu. Freski Filippo Lippiego są za ołtarzem głównym. Namalowane zostały w latach 1452-66 i ukazują męczeństwo Św. Jana Chrzciciela i Śvv. Stefana (potrzebne monety na oświetlenie). Podczas pracy nad cyklem mnich Fillipo Lippi był sądzony za oszustwo, potem go uprowadzono, następnie miał dziecko (Filippina Lippi) z zakonnicą Lukrecją— która pozowała ponoć do postaci tańczącej Salome. Te cudowne obrazy odznaczają się szaloną zmysłowością, doskonale sprzeczną z zamierzonym tematem. W kaplicy na prawo od ołtarza głównego są sceny z Żywotów Maryi Panny i iw. Stefana, rzekomo rozpoczęte przez Paolo Uccella, choć ukończone w stylu manierystycznym.
Oryginalne rzeźby Donatella z zewnętrznej ambony można oglądać w Museo dellOpera del Duomo (pn. i śr.-sb. 9 00-12.30 i 15.00-18.30, nd. 9.30-12.30; ! 1000 L), mieszczącym się w Pałacu Biskupim przy katedrze. Główną atrakcją muzeum, obok rzeźbionych putti, jest Relikwiarz świętej przepaski Maso di Bartolomea.
Nieco dalej na południe jest Palazzo Pretorio, gdzie w Galleria Comunale (pn.-sb. 9.00-13.00 i 15.00-19.00; 1000 L) znajdują się zbiory sztuki renesansu florenckiego, łącznie z dziełami obu Lippich. Lecz klimat Prato i jego dawnego bogactwa łatwiej poznać idąc via Ricasoli za Palazzo Pretorio i skręcając w lewo na Piazza San i Francesca w via Rinaldesca.
W połowie długości tej ulicy jest Palazzo Datini, XIV-wieczny dom kupca i bankiera Francesco di Marco Datini, którego życie zostało wyśmienicie odtworzone w klasycznym dziele Kupiec z Prato Irisa Origo. Ten późnogotycki j budynek został od wewnątrz i od zewnątrz całkowicie pokryty freskami; nie da się wejść do środka, ale z ulicy można choć zerknąć i dostrzec trochę szczegółów wyposażenia.
Szczegóły praktyczne
Do Prato jedzie się mniej niż pół godziny pociągiem lub autobusem z Florencji, toteż może ono stanowić alternatywną bazę noclegową, jeśli we Florencji się nic nie znajdzie.
We wszystkich jednogwiazdkowych hotelach dwójka kosztuje 38 000 L: najlepszy z nich jest Centrale, via Magnolfi 15, tuż koło Piazza Duomo (0574/23182); pozostałe to La Toscana, Piazza Ciardi 3 (0574/28096) i Roma, via Carradori 1 (0574/31777). Jeśli stać cię na 50000 L za dwójkę, pójdź do dwugwiazdkowego Stella dItalia na Piazza Duomo (0574/27910) lub II Giglio na Piazza San Marco (0574/37049).
W mieście jest wiele restauracji— Trattoria Lapo to dobry lokal z miejscową kuchnią na Piazza Mercatale, a naprzeciw Palazzo Datini przy via Mazzi jest tani snack-bar. Tych, którzy tu nocują, zaprasza ambitne kino artystyczne Terminale przy via Frascati 36. Warto pamiętać, że oprócz połączeń z Florencją Prato ma własne środki komunikacji. Pożyteczne lokalne połączenie to autobus nr 1 do Poggio e Caiano (patrz „Wille medycejskie”).