Montalcino
Montalcino to kolejne klasyczne miasto na wzgórzach w Toskanii. Usadowione wewnątrz pełnego pierścienia murów i strzeżone przez rocca (twierdzę) prezentuje z dołu wspaniały widok; z kolei z góry roztacza się równie piękna panorama okolicy — same winnice, sady i gaje oliwne. W XV w. miasto miało przez pewien czas wielkie znaczenie symboliczne: była to ostatnia spośród sieneńskich comunes, odpierająca ataki wojsk medycejskich, francuskich i hiszpańskich, już po kapitulacji samej Sieny. Bohaterstwo to do dziś czczone jest podczas sieneńskiego Palio, na którym oddział z Montalcino — pod średniowiecznym sztandarem „Republika Sieneńska w Montalcino” — zajmuje honorowe miejsce.
Miasto jest spokojne i dość dostatnie, dzięki dochodom z turystyki i produkcji wina Brunello, uznawanego przez niektórych za najlepsze we Włoszech. Autobusem przyjeżdża się na Piazza Cavour na północnym skraju osady. Główna via Mazzini prowadzi stąd do Piazza del Popolo, dziwacznego placyku zdominowanego przez wydłużoną wieżę ratusza wzorowanego (we wszystkim oprócz proporcji) na sieneńskim. Od innej strony zamyka plac elegancka podwójna loggia, niemal wyzwanie rzucone proporcjonalnej architekturze, a naprzeciwko jest cudowna i raczej germańska XIX-wieczna kawiarnia, Fiaschetteria Italiana.
W Montalcino kawiarnia odgrywa dużą rolę kulturalną i stanowi cel wieczornej passeggiata wzdłuż Mazzini. Idąc przedłużeniem via Mazzini, via Matteotti, lub górną drogą via Ricasoli (obok romańskiego Sant Agostino, z XIV-wiecznymi freskami), dochodzi się do południowego krańca miasta koło Rocca (wt.-nd. 9.00-13.00 i 14.00-20.00). Imponująco zachowane mury otaczają park publiczny i ekskluzywną Enoteca — doskonałe miejsce na degustację rozsławionego Brunello. Enoteca prowadzi również sprzedaż biletów uprawniających do wejścia na obwałowania (1200 L) i spojrzenia na sławny sztandar.
Na wschód od twierdzy, wąska viale Strozzi biegnie tuż przy murach obok działek i sadów do charakterystycznego renesansowego Santuario della Madonna del Soccorso. Stąd już niedaleko piechotą do Piazza Cavour, gdzie można zajrzeć do Museo Civico i sąsiedniego Museo Archeologico (latem 10.00-12.00 i 16.00-18.00; zimą 10.00-12.00 i 15.00-17.00; wstęp do każdego z muzeów 1000 L).Obie kolekcje są dość przypadkowe.
Szczegóły praktyczne
Baza noclegowa jest uboga. Na Piazza Cavour jest Albergo Giardano (0577/848257), z dwójkami od 44000 L, oraz Bar/Camere Prato, dwójki około 30000 L, a przy via Mazzini 2 Camere Idolina (0577/846434). Najlepszy wybór to jednak Albergo 11 Giglio (0577/848167), z dwójkami od 32 000 L, koło Rocca na via Saloni. Jeśli nigdzie nie będzie miejsc, biuro turystyczne przy via Mazzini 33 powinno znaleźć jakiś prywatny pokój.
Najlepsze tanie posiłki można zjeść w Trattoria Soiame, via Ricasoli 23, lub w Pizzeria-Enoteca S. Giorgio na via Saloni. Należy unikać pokusy skosztowania nieudanej cucina nuova w szpanerskiej restauracji Eduardos.
Autobusy jeżdżą mniej więcej co godzinę do Buonconvento i Sieny, większość przez Torrenieri, a pięć razy dziennie (pn.- sb.) do Monte Ammiata przez Sant Antimo (patrz niżej). Jeśli wybierasz się w innym kierunku, bardziej obiecującym węzłem komunikacyjnym jest TORRENIERI, z sześcioma autobusami dziennie na południe do Arcidosso i pięcioma na wschód do San Quirico i Montepulciano.
Sant Antimo
Koło wioski CASTELNUOVE DELL ABATE, 9 km na południe od Montalcino, jest Abbazia di Sant Antimo, wspaniała, odosobniona budowla mogąca iść w zawody z klasztorami San Galgano i Monte 0liveto. W dni powszednie jeżdżą tam autobusy, można również iść na piękny wiejski spacer. Opactwo jest czynne regularnie tylko w niedziele (9.00-12.00 i 14.00-17.00), lecz jeśli okaże się zamknięte, zwykle można znaleźć zakrystiana w Castelnuove — pytać w barze-trattorii przy drodze.
Z klasztornych zabudowań pozostało niewiele — zrujnowany refektarz i kapitularz używane są jako stodoły — lecz kościół pozostaje w dobrym stanie. Wybudowany został XII w. w miękkim, kremowym kamieniu, który zdaje się różnie odbijać światło w zależności od pory roku. Budowla ma doskonałe proporcje; po obu stronach zaokrąglonej absydy są przykryte dachem boczne kaplice, a wewnętrzne kolumny biegną zarówno wokół absydy jak i nawy. Równie wspaniałe są detale dekoracji rzeźbiarskiej i fresków. Widać tu charakterystyczne dla stylu romańskiego motywy zwierzęce i soczyste poczucie humoru. Na jednym z kapiteli przedstawiony jest Daniel w jaskini lwów, który przygląda się wyniośle, jak rozszalałe bestie pożerają jego towarzyszy. W zakrystii znajduje się szereg prymitywnych czarno-białych fresków ukazujących szczura wpatrzonego uważnie w św. Benedykta i parę spółkujących świń. Kolejne freski można znaleźć w niektórych pokojach wokół galerii, dokąd dochodzi się z nawy spiralnymi schodami.