Złoty wiek malarstwa weneckiego, zapoczątkowany przez Bedlliniego. znalazł kontynuatora w enigmatycznej postaci Giorgiona (1475-1510). jego ucznia którego krótkie życie owiane jest mgłą tajemnicy. Jednym z nielicznych obrazów, które można mu z całą pewnością przypisać jest znajdująca się w weneckiej Accademia Burza, której rzeczywisty temat wymykał się nawet jego współczesnym. Po raz pierwszy w sztuce włoskiej postacie są całkowicie podporządkowane bujnemu krajobrazowi, rozjaśnianemu złowróżbnymi smugami światła. Przejmujący ołtarz w katedrze jego rodzinnego miasta Castelfranco Veneto jest z pewnością jego dziełem, lecz jest wielce prawdopodobne, że wiele z innych przypisywanych mu obrazów zostało wykonanych przez którychś z licznych malarzy naśladujących jego poetyczny, barwny styl. Niektórzy spośród nich. tacy jak Vincenzo Catena (ok. 1480-1528) i Palma il Vecchio (ok. 1480-1528) dopracowali się własnych wyrazistych osobowości artystycznych. Najwybitniejszą postacią tego kręgu był Lorenzo Lotto (ok. 1480-1556), który przez cały okres swej kariery podróżował, wchłaniając po drodze zadziwiająco różnorodne wpływy.
Oddziaływanie Giorgionea jest również wyraźne we wczesnych pracach Tycjana (ok. 1485-1576). dominującej postaci szkoły weneckiej i jednego z najwszechstronniejszych malarzy wszechczasów. Z jednakowym mistrzostwem podejmował wszystkie tematy obrazujące w epoce Renesansu — ołtarze, sceny mitologiczne, alegorie i portrety. W jeszcze większym stopniu niż Michał Anioł był w stanie przebierać pomiędzy mecenasami i był pierwszym artystą, który zapewnił sobie prawdziwie międzynarodową klientelę. Jako portrecista możnych Tycjan był niezrównany, ustalając język oficjalnych wizerunków. który miał obowiązywać jeszcze wieku XVII. Jego absolutne mistrzostwo techniczne i kompozycyjne jest widoczne już w stosunkowo wczesnych pracach, takich jak Wniebowzięcie w I Frari. pierwszy przykład formy, która miała się stać specjalnością wenecką: obrazu tablicowego wykonanego do konkretnego wnętrza architektonicznego. Pod koniec swego życia Tycjan zarzucił swój brawurowy styl i jaskrawą paletę na rzecz stylu wysoce swobodnego, do granic możliwości wykorzystując możliwości farby olejnej.
Giovanni Antonio Pordenone (14834-1539) był prowincjonalnym malarzem północnowłoskim pozostającym pod silnym wpływem Giorgiona i Tycjana. Bardziej oczywistymi spadkobiercami mistrzów weneckich byli malarze szkoły w Brescii. Giovanni Giro-lamo Savoldo (działał w latach 1508-48) wykazał się szczególną sprawnością wyzyskiwania efektów świetlnych i był pionierem scen nocnych, natomiast Alessandro Moretto (ok. 1498-1554) zaliczał się do najbardziej przenikliwych portrecistów renesansowych i wydaje się, że wprowadził we Włoszech formę portretu en pied (całej postaci). Jego ołtarze są bardziej zróżnicowane, lecz często odznaczają się odpowiednio wzniosłą manierą.